Święto Przemienienia Pańskiego zostało ustanowione na pamiątkę cudownej przemiany Chrystusa wobec wybranych uczniów - Piotra, Jakuba i Jana, do której, według tradycji, doszło na górze Tabor.

Zdarzenie to Ewangeliści musieli uważać za bardzo ważne, ponieważ umieścili jego szczegółowy opis: św. Mateusz (Mt 17, 1-9), św. Marek (Mk 9, 1-8) i św. Łukasz (Łk 9, 28-36). Również św. Piotr Apostoł przekazał opis tego wydarzenia (2 P 1, 16-18). Miało ono miejsce po sześciu dniach - czy też "jakoby w osiem dni" - po uroczystym wyznaniu św. Piotra w okolicach Cezarei Filipowej (Mt 16, 13-20; Mk 8, 27-30; Łk 9, 18-21). Zgodnie z nimi oblicze Chrystusa zajaśniało jak słońce, a szaty stały się lśniąco białe. Pojawili się również Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Chrystusem o jego męce (wg Ewangelii Mateusza).

Kiedy Oblicze Pana Jezusa stało się jasne jak słońce, a jego szaty aż lśniły od bieli, zachwycony Piotr wyznał: „dobrze, że tu jesteśmy". Chciał nawet rozbić namioty podobne do tego, pod którym zamieszkał Jahwe prowadzący lud wybrany do Ziemi Obiecanej. Chrystusa, Mojżesza i Eliasza zakrył obłok. Na kartach Starego Testamentu obłok był jednym ze znaków obecności Jahwe (Wj 40, 34; 1 Sm 8,11). Tak jak słup ognia prowadził Izraelitów (Wj 13, 21), a  potem - po poświęceniu - wypełnił świątynię, jako symbol obecności chwały Bożej (1 Krl 8,10n). Z obłoku zaś dobiegł głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie". Słysząc te słowa, uczniowie zlękli się i upadli na twarz (Mt 17,6). „Jego słuchajcie", a więc nie poprzestawajcie na kontemplacji Jego chwały, ale czyńcie wszystko co wam każe.

Przemienienie pozwoliło Apostołom zrozumieć, jak mizerne i niepełne są ich wyobrażenia o Bogu. Chrystus przemienił się na oczach Apostołów, aby w dniach próby ich wiara w Niego nie zachwiała się. Ewangelista wspomina, że Eliasz i Mojżesz rozmawiali z Chrystusem o Jego męce. Zapewne przypomnieli uczniom wszystkie proroctwa, które zapowiadały Mesjasza jako Odkupiciela rodzaju ludzkiego. Wydarzenie to mocno utkwiło w pamięci Apostołów. Po wielu latach przypomni je św. Piotr w jednym ze swoich Listów (2 P 1, 16-18).

Warto się zastanowić, dlaczego Chrystus wziął na górę Tabor akurat tych, a nie innych Apostołów. Otóż św. Piotr miał utwierdzać innych wierze, a także paść owce i baranki Chrystusa. Św. Jakub był pierwszym, który umarł świadcząc o Chrystusie. Natomiast św. Jan przeżył najdłużej i mógł przekazywać opis tego niezwykłego wydarzenia wielu ludziom.

Przemienienie Jezusa na górze Tabor można też traktować w kategoriach moralnych jako wezwanie do własnej, wewnętrznej przemiany. Chrystus obiecuje, że będziemy królować razem z Nim tam, gdzie - za Piotrem - będziemy powtarzać: "Mistrzu, jak dobrze, że tu jesteśmy". Warunkiem jest to, abyśmy już teraz pamiętali o tym, co dla nas przygotował Bóg, i abyśmy każdego dnia karmili się Jego Słowem i Ciałem. On chce, abyśmy ufnie i wytrwale się do Niego modlili, służyli bliźnim, rozwijając w sobie cnoty. Takie dążenie do przemiany będzie odpowiedzią na zaproszenie św. Pawła: "Przemieniajcie się przez odnawianie umysłu" (Rz 12, 2).

Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r. W Polsce święto znane jest od XI wieku.

Źródło: brewiarz.pl