25 lipca oprócz wspomnienia św. Krzysztofa, liturgia dnia stawia przed nami postać św. Jakuba Większego (Starszego), Apostoła, brata św. Jana Ewangelisty, jednego z uprzywilejowanych uczniów Jezusa.

Spośród Apostołów katalogi wymieniają św. Jakuba Większego zawsze na czołowym miejscu. Św. Mateusz i Łukasz dają mu trzecie miejsce po św. Piotrze i Andrzeju (Mt 10,3; Łk 6,14), a św. Marek stawia go zaraz po św. Piotrze na miejscu drugim (Mk 3,17).

Także Chrystus Pan wyróżniał św. Jakuba. Właśnie on należał do wybranej trójki Apostołów, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5,37; Łk 8,51), Przemienienia Pańskiego (Mt 17,1; Mk 9,1; Łk 9,28), oraz Jego krwawego konania w Ogrójcu (Mt 26,37).

Św. Jakub mieszkał nad Jeziorem Galilejskim. Był synem rybaka Zebedeusza i Salome – kuzynki Maryi, która wraz z innymi niewiastami wiernie towarzyszyła i usługiwała Jezusowi podczas jego działalności publicznej. Do służby apostolskiej Jakub został powołany wraz ze swoim bratem Janem. Ewangelista Mateusz tak wspomina to wydarzenie: A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim (Mt 4,21-22).

Ewangelie wymieniają św. Jakuba aż 18 razy. W porównaniu do innych Apostołów jest to spora ilość. Natomiast Dzieje Apostolskie wspominają św. Jakuba tylko dwukrotnie: kiedy wymieniają go w spisie Apostołów (Dz 1,13) oraz gdy mowa jest o jego męczeńskiej śmierci.

Po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Jezusa św. Jakub został pierwszym biskupem Jerozolimy. Niestety, niedługo Herod Agryppa I (wnuk Heroda I Wielkiego) rozpoczął prześladowania chrześcijan. Apostoł Jakub został uwięziony i stracony przez ścięcie mieczem w 44 r. Egzekucja odbyła się szybko i „po cichu”, bez procesu, by nie wywoływać zamieszek wśród ludu. Tak opisują to wydarzenie Dzieje Apostolskie: W tym samym czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana… (Dz 12,1-2).

Tradycja podaje, że Apostoł przed śmiercią ucałował swojego kata, który, wzruszony taką postawą, nawrócił się na wiarę chrześcijańską. Św. Jakub był pierwszym z Dwunastu, a drugim po św. Szczepanie męczennikiem Kościoła.

W 830 roku jego relikwie zostały sprowadzone do Hiszpanii, do miejscowości, która otrzymała nazwę Santiago de Compostela (Santiago znaczy Jakub).

W średniowieczu powstała legenda, że św. Jakub, zanim został biskupem Jerozolimy, udał się zaraz po Zesłaniu Ducha Świętego do Hiszpanii, by głosić tam Ewangelię. Kiedy w VII wieku Arabowie zaatakowali Ziemię Świętą, ciało Apostoła Jakuba miało być potajemnie wywiezione do Hiszpanii i tam pochowane. Kiedy i tam dotarli Maurowie, ciało Świętego ukryto i natchnieniem na pole spadających gwiazd, odnalazł grób św. Jakuba na dzisiejszych terenach Santiago de Compostelli. Niedługo po tym wydarzeniu król Hiszpanii Alfons II razem z biskupem zorganizował pierwszą pielgrzymkę do grobu Apostoła. W roku 1082 rozpoczęto tam budowę wspaniałej świątyni, która późnej została przemianowana na katedrę. Do dzisiaj miejsce to jest celem licznych pielgrzymek.

Święty Jakub jest głównym patronem Hiszpanii i Portugalii. Patronuje również rybakom, aptekarzom, pielgrzymom i żebrakom. Jego grób w Santiago należał w średniowieczu do najsłynniejszych sanktuariów chrześcijaństwa, zajmując trzecie zaszczytne miejsce - po Ziemi Świętej i po Rzymie.

W ikonografii Święty Jakub ukazywany jest jako starzec w długiej tunice i w płaszczu lub pielgrzym w miękkim kapeluszu z szerokim rondem. Jego atrybutami są: bukłak, kij pielgrzyma, księga, miecz, muszla, torba, turban turecki, zwój.

Źródła:

http://dziennikparafialny.pl

http://brewiarz.pl/